Gistermiddag heb ik een route gelopen achter Julianadorp. Hoewel ik daar in het verleden (met toestemming van de beheerders) heb gelopen, kende ik deze route nog niet. Ik had deze route gevonden op Wikiloc, een site, waar veel routes te vinden zijn voor Curaçao. De tocht ging als eerste behoorlijk bergop naar de plek waar boven op de Seru Manuel Kuiper (Manikeipu) twee watertanks staan. Die klim was behoorlijk vermoeiend hoewel het gewoon asfalt is, maar wel met een behoorlijke hellingshoek. De kadasterkaart geeft geen hoogte voor deze heuvel; Werbata noemt 70,7m als hoogste punt. Daarvandaan heb je een mooi uitzicht over de omgeving.

Twee maanden geleden ben ik ook naar het Verzonken bos geweest, toen specifiek om te zoeken naar overblijfselen van de boerderij, die daar heeft gelegen. Daarbij had ik het woonhuis overgeslagen, omdat ik aan de andere kant van het pad bezig was. Gisteren heb ik daarom de route weer gelopen.
Vreemd genoeg kon ik de ingang van het pad niet vinden. Pas na een aantal malen heen en weer gelopen te hebben, vond ik de plek, waar het pad hoorde te beginnen. Overgroeid met wabi. Dat had een waarschuwing moeten zijn, want een behoorlijk deel van de route bleek ook overgroeid te zijn met Brasia en Wabi. En ook de Infrou (bladcactus) probeert op veel plaatsen het pad terug te claimen. Waarschijnlijk heeft deze omgeving dus wel veel regen gehad. Noodgedwongen heb ik dus een deel van het pad gesnoeid. Maar dat kostte op een gegeven moment zoveel tijd, dat ik gestopt ben.

Vanmiddag was het de beurt aan de Zwarte berg / Seru pretu. Geen lange wandeling kwa afstand (3,4 km), maar wel een dusdanig pittige wandeling dat je er toch al snel anderhalf uur over doet. Het leuke van deze tocht is met name de uitdaging. De route klimt en daalt langs de steile wand van de berg, waarbij je onder de top blijft. Op een gegeven moment kom je dan aan bij de waterleidingbuizen, waar de route weer naar boven gaat richting de antennes. Die staan echt op de top. Dus dat is ook weer een pittige klim. En deze keer stond de poort open, waardoor ik kon gaan zoeken naar het driehoekspunt, dat het hoogste punt aanwijst. Volgens mijn GPS heb ik op de lokatie gestaan, waar het driehoekspunt heeft gestaan, maar daar is niets meer van terug te vinden. Er staat een mast overheen met bijbehorende gebouw. Dus waarschijnlijk is bij de constructie het driehoekspunt verdwenen.

Aan het eind van de 17e eeuw tot in het begin van de 18e eeuw was er op Curaçao een bloeiende indigo productie. Veel van de al bestaande plantages hadden indigo aangeplant en indigo bakken gebouwd om van de planten de indigo kleurstof te produceren. Die kleurstof werd vervolgens naar Nederland geëxporteerd, waar er een grote vraag naar was. Als deelnemer van de werkgroep Archeologie van Curaçao heb ik een aantal indigobakken bezocht en mee ontdekt en ik raakte geïnteresseerd in het proces. Tijdens mijn georganiseerde wandelingen legde ik aan de wandelaars uit hoe het proces van het maken van indigo verliep; dat deed ik op basis van beschrijvingen van het proces; NAAM heeft een beschrijving van dit proces door André Rancuret gepubliceerd op haar website; ook in het tijdschrift van de Stichting Vrienden van het Nationaal Archief  van Curaçao is een beschrijving van het proces opgenomen. Het is deze laatste beschrijving, die ik als leidraad heb genomen voor een kleinschalige simulatie van het indigo productie proces, die ik heb uitgevoerd en die in dit artikel is beschreven.

Het terugplaatsen van het gestolen kanon op Fort Beekenburg is één stap in het proces om het fort in zijn oude glorie te herstellen. Na een lange voorbereiding was het in maart 2014 zover dat de activiteiten konden worden gestart om de omgeving van het fort op te ruimen. Opruimen betekent in dit geval dat met name de doornige Wabi's zullen worden verwijderd van de fortgronden. Deze Wabi's overgroeien het fort en de andere vegetatie. Daardoor zijn delen van het fort slecht toegankelijk en het zicht op het fort vanaf de ingang wordt daardoor gedeeltelijk belemmerd.